Tης Mπέτας Γαλιατσάτου

ΚYPIAKH 27 του Απρίλη. Τρείς μήνες από τον μεγάλο σεισμό στην Κεφαλονιά. Και ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για μιά επίσκεψη στα σεισμόπληκτα μέρη.

Ηταν ημέρα συννεφιασμένη, θα έλεγα μελαγχολική, που μου επέτεινε όμως εμέ την μελαγχολία η σκέψη της επίσκεψής μας στο χτυπημένο, από τον σεισμό της 26ης του Γενάρη, όμορφο Ληξούρι, στην αγαπημένη Χωροπούλα του Λασκαράτου.

Τριγύρω η φύση οργίαζε από πολύχρωμα λουλούδια, αρώματα και κελαϊδίσματα πουλιών!

O οδηγός λες και συναισθάνθηκε την επιθυμία μου, να δω από κοντά εκείνο το καμπαναριό, που ο τρούλος του, όπως τον είχα δει στις οθόνες των τηλεοράσεων, κρεμάστηκε σχεδόν στο κενό, από εκείνον τον σεισμό και χωρίς να μου πεί τίποτε, πήρε τον δρόμο που φέρνει στα Κουρουκλάτα, το χιλιόμορφο χωριό που το λένε «Το μπαλκόνι της Κεφαλονιάς».

Και εκεί στο ύψος του δρόμου, σχεδόν απέναντι από την εικόνα του καμπαναριού που αιωρείται, ένοιωσα τόσα παράξενα!

Πρωτοφανής εικόνα! Θα έλεγα υπερκόσμια!

Και πως να την περιγράψω αλήθεια; Με λόγια δεν μπορώ!.. Από την μιά η δύναμη του Εγκέλαδου ξεκόλλησε το καμπαναριό της εκκλησίας που είναι χτισμένη στην κορφή του λόφου και από την άλλη, μιά κάποια Δύναμη να το κρατάει γερμένο εκεί και που τυλιγμένο από τα σύννεφα, να λες ότι το προστάτευαν μέσα στην αγκαλιά τους!

Αφωνη το εκοίταζα! Προσπαθούσα να πιστέψω ότι αυτή η εικόνα ήταν πραγματική!

Γκρέμισμα! Βουβό καμπαναριό, αλλά εικόνα εξωπραγματική, αιθέρια, ενώ από κάτω το θρόϊσμα από τα φυλλώματα των δένδρων, ακουγόταν σαν ουράνια προσευχή!

Και έκανα μιά ευχή, ας γινόταν, δεν ξέρω βέβαια πως; Μα, με ίσως μιά κατάλληλη οικοδομή, να έμενε αιώνια εκεί, για να λέει ότι «αλήθεια υπάρχει Θεός!».