Που …πάμε;

Αρχές του χρόνου, πολλοί πλέον ήμασταν πεπεισμένοι ότι νέα Κυβέρνηση θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τους ΑΝ.ΕΛΛ., δύσκολα υποψιαζόταν κανείς ότι θα τους δει να συγκυβερνούν με την «πρώτη φορά αριστερά»!

Oσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Παυλόπουλο ...τί να πει κανείς; Τέτοια «αριστερά» ...όντως ήταν έκπληξη! Ενώ λοιπόν, στην αρχή της νέας αυτής διακυβέρνησης, ελπίζαμε για το καλύτερο, αποφεύγοντας την καταστροφολογία (κάποιοι από εμάς), αρκετές εβδομάδες αργότερα αρχίσαμε να ανησυχούμε.

Αρχίσαμε να ανησυχούμε μετά από τις δεκάδες ατυχέστατες δηλώσεις και πράξεις μελών της νέας Κυβέρνησης. Αρχίσαμε να ανησυχούμε γιατί άρχισε να φαίνεται η «γύμνια» των προεκλογικών υποσχέσεων και η απειρία, ο ερασιτεχνισμός καθώς και η έλλειψη ειδικών ικανοτήτων από πλευράς υπουργών-υφυπουργών.

Αρχισε να φαίνεται η διαιώνιση της ίδιας νοοτροπίας, της ίδιας λογικής! Της λογικής των ...επιδομάτων και όχι της δημιουργίας! Η ελπίδα όμως παρέμενε, χωρίς ανούσιες επιθέσεις στην νέα μας Κυβέρνηση. Δυστυχώς όμως, τώρα, η ανησυχία έχει μετατραπεί σε φόβο. Σε φόβο γιατί, τρείς μήνες μετά και δεν φαίνεται φως στο τούνελ.

Oσο και να θέλω να υποστηρίξω τις προσπάθειες της συγκυβέρνησης, δυσκολεύομαι να πεισθώ πως είναι σε θέση να προτείνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις! Πόσο μάλλον να τις εφαρμόσουν! Φοβάμαι γιατί ενώ μελέτησα με λεπτομέρεια τις τελευταίες προτάσεις (μεταρρυθμίσεις) που πρότεινε ο υπ. Oικονομικών ο κ. Βαρουφάκης, δεν μπόρεσα να πω ότι έμεινα ικανοποιημένος.

Η ασάφειά τους, ενέτεινε τον φόβο μου! Δεν μπόρεσα δε, να δω πως θα συμφωνήσουν οι συν-Ευρωπαίοι! Ίσως, από πολλές πλευρές, να είναι και τώρα νωρίς κανείς να κρίνει. Oμως μετά από δηλώσεις της ίδιας της Κυβέρνησης ότι το «ρευστό» και ο χρόνος τελειώνει, δεν έχουμε την πολυτέλεια της υπομονής και του ρομαντισμού!

Με άλλα λόγια, φοβάμαι ότι αντί να κάνουμε έστω και δειλά μικρά βήματα προς τα εμπρός, κάνουμε γοργά, μεγάλα βήματα προς τα πίσω!